ترس

دلهایش...

مهربانی هایش...

انگار حتی آدم هایش هم کم رنگ شده اند...

از کنار هم میگذریم و هم را نمیبینیم...

هیچ کس جز خودمان را باور نداریم...

و به آخر روز که میرسیم تنهاییم...

چه دنیای ترسناکی شده است!