ماسک

چه قدر ماسک های روی صورت ها قدیمی شده. هر روز باید گرد و خاک روی ماسک را بگیریم. دلم برای خودمان می سوزد, یادمان رفته چه طور هم دیگر را درک کنیم. یادمان رفته یک دوست به حرف نیاز ندارد به دستی که در دستش باشد نیاز دارد, یک غمگین به دلسوزی ما احتیاج ندارد ولی به شانه ای برای گریه چرا. ما یاد گرفته ایم غم هایمان را پنهان کنیم تا دیگران بهشان نخندند, از کی فکر کردیم که زمین خوردن دیگری خنده دار است یا مشکلات همسایه تقصیر خودش. گله ی درد هایمان را پیش خدا می بریم و می گوییم این پائین کسی من را دوست ندارد, فراموش کرده ایم دل به دل راه دارد. دوست من, برادرم, خواهرم, و یا غریبه ی توی خیابان من تو را به اندازه ی تمام دل شکستگی هایت دوست دارم, و به قدر تمام درد های خودم درکت میکنم. بیا دستم را بگیر من و تو در این راه تنها نیستیم.

آدمیت آفریده شده تا دوست بدارد.